www.telenovelas.fora.pl

Dobra tu wklejam, bo widzę, że mało osób wchodzi na naszego bloga.

"Oda do flaszki"

Flaszeczko kochana,

gdy Cię nie widzę,

to ręce mi się trzęsą,

już od samego rana.

W głowie mi szumi

i serce me dygoce,

a ciało moje,

pogrążone jest

w siódmym pocie.

Gdy Cię otwieram,

to czekam tylko na chwilę,

kiedy Twoja zawartość

zrobi mi w żołądku idylle.

Bogowie mają swoją ambrozję

czy tam inny nektar,

a ja bym Cię nie zamieniła,

nawet na „działki” hektar.

Powala mnie Twoje piękno,

Twa cudna oprawa,

a gdy Cię za dużo skosztuje,

to nadmiar mogę wyspawać.

Najlepsza jest dla mnie ta chwila,

kiedy z zamrażarki wyciągam dwie flaszeczek siatki,

i mogę godzinami podziwiać,

jakie to mróz wymalował na Twej powierzchni kwiatki.

Kiedy przyjdą do mnie kompani,

to dużą mają na Ciebie chętkę,

i choć są już dobrze zalani,

to ja z namaszczeniem

odkręcam Twoją nakrętkę.

Aromat się z Ciebie unosi,

po całym dużym pokoju,

i po chwili wszyscy goście,

nabierają szampańskiego nastroju.

Nie potrzeba mi narzeczonego,

nie potrzeba też chłopaka,

bo z Tobą to zawsze flaszeczko,

jest najlepsza ze wszystkich draka.

Kiedy obok mnie stoisz,

to świat staje się lepszy,

bo zapominam o tym wszystkim,

co mi tak życie pie*rzy.

Tyś jak cudowny afrodyzjak,

moja chwila zbawienia,

tyś mą trucizną i manną,

cudowną chwilą spełnienia.

Chciałabym nigdy nie wyjść,

z alkoholowego upojenia,

aby mój świat tak pięknie wyglądał,

jak w mych pijackich wejrzeniach.

Gosiu boski wiersz

Po prostu rewelacja

Dzięki

Jak smutno jest patrzeć, gdy coś,
co dawniej tętniło życiem, teraz upada.
I nie można znieść myśli, iż
nieunikniona jest już ta zagłada.
To co niegdyś wypełniało życia lukę,
przeminęło jak jeden dzień, jedna chwila.
Nie wiem czy jeszcze kiedyś w moim życiu,
zagości na nowo taka znamienna idylla.
Chciałoby się rzec, to jeszcze nie czas, niemożliwe,
Jak mogło tak szybko się ulotnić,
coś co było tak piękne, tak prawdziwe?
Jak to możliwe, że teraz, w obecnej chwili,
tej przetłaczającej, szarej prozy życia,
nic już nie będzie w stanie umilić?
I znowu znajome uczucie beznadziei powraca,
jest jak sztylet ze srebrnej stali wykuty,
co me serce przebija i krew z niego wytraca.
I myśl się taka natrętna plączę wciąż we wzlotach,
Już nie będzie jak dawniej wspaniale,
Nikt nie wysłucha mej mantry o kłopotach.
I tak te dni uciekają jeden po drugim,
a moje biedne, opuszczone serce,
pogrążone jest w zimowym śnie długim.
Oby tylko na nowo coś memu życiu sens nadało,
tyle wiary, nadziei i zrozumienia
w jego teraźniejsze, szare odmęty znów wlało.